प्रेमाच नाव देऊ नकोस

प्रेमाच नाव देऊ नकोस

समाजाच्या भितीपायी प्रेमात मझ्या पडू नकोस
येईल माझी आठवण तर मात्र रडू नकोस

असुन मैत्रीणीँच्या गराड्यात एकटी मात्र राहू नकोस
असतील वाटेवर डोळे पण वाट माझी पाहू नकोस

पडेल माझे स्वप्न म्हणुन रात्री तु झोपु नकोस
निघताच माझे नाव डोळ्यातले भाव मात्र लपवु नकोस

शेवटी रहा अशीच एकटी अन् सुख मलाही देऊ नकोस
पुढे होशील कधीतरी कोणाची त्याला प्रेमाच नाव देऊ नकोस !!

विरही रात्र

विरही रात्र

मावळला सुर्य न संधीप्रकाश जीवनी उरला !
बोचऱ्‍या आठवणीँचा सुगंध आसमंती दरवळला !!
लाल क्षितिजावरती पक्षांची दीसे आडवी रांग !
मन पोहचते शुन्यात अन विचारांत अथांग !!
अंधाराचा विळखा जगाबरोबरच माझ्या मनाला !
ह्रदयाचे हुंदके मग वाढती क्षणाक्षणाला !!
चंद्राच हळुच डोकावण रात्रीला जरी करते शांत !
पण माझ मन पुरत बुडत आठवणीत नखशिखांत !!
चांदण्यांनाही माझी दशा मग बघवत नाही !
माझ्या इच्छेसाठी पडल्याशिवाय त्यांनाही राहवत नाही !!
रात्र अशीच माझ्यासह पहाटेकडे झुकते !
माझा विरह पाहुन पहाटेलाही मग रडु फुटते !!
उभी रात्र अन पहाटही माझ्यासह अश्रुंनी थिजते !
उगाच का मग अवघी धरा दवाने भिजते !!
अखेर या सर्वाँची सुर्याला मग दया येते !
उगवत्या सुर्याचे किरण दवाश्रुंचा पसारा पुसते !!
असाच रोज असतो मी रात्री हतबल !
असतो सदा दुःखी अन असते मनी चलबिचल !!

चेहरा तिचा पहायला

चेहरा तिचा पहायला

स्वप्नालाही स्वप्न पडावे
रात्रीने दीवसासाठी रडावे
चेहरा तिचा पहायला
चेहरा तिचा पहायला

चंद्रालाही मोह पडावा
सुर्याचाही जीव जळावा
चेहरा तिचा पहायला
चेहरा तिचा पहायला

आरसा लाजवी चातकाला
असतो इतका तहानलेला
चेहरा तिचा पहायला
चेहरा तिचा पहायला

ह्रदयाचा ठोकाही चुकतो
घड्याळाचा काटा थांबतो
चेहरा तिचा पहायला
चेहरा तिचा पहायला

हर वक्त असतो तिचाच नुर
दिवस रात्र असतो आतुर
चेहरा तिचा पहायला
चेहरा तिचा पहायला